WSZYSCY MAJĄ DOMY

Czy dom to tylko budynek? Czy zwierzęta też mają swoje domy?
W tym tygodniu Sówki spróbuję odpowiadać na naprawdę trudne pytania.
Na podstawie wiersza „Dom pełen wróżek” Ewy Skarżyńskiej omówimy zagadnienie dom rodzinny – miejsce, w którym mieszka rodzina (mama, tata, siostra, brat, babcia, dziadek). W domu rodzinnym czujemy się bezpiecznie, możemy liczyć na pomoc innych i powinniśmy rodzinie pomagać.
Przeczytamy bajkę o Pawle i Gawle, co pozwoli na rozwijanie empatii i wdrażanie do rozumienia reguły wzajemności m.in. poprzez interpretowanie powiedzeń: Wolnoć Tomku w swoim domku oraz Jak ty komu, tak on tobie;
Zabawy ruchowe pozwolą na wdrażanie do zgodnego współdziałania podczas zajęć w grupach i zabaw z elementami współzawodnictwa, oswajanie emocji i uczenie się właściwego zachowania w sytuacjach wygranej i przegranej. Zabawy pozwolą na doskonalenie orientacji przestrzennej m.in. poprzez określanie położenia przedmiotów w przestrzeni, odróżnianie odległości: blisko, daleko, na prawo / na lewo od…; Czeka na nas również poszerzanie wiedzy o środowisku m.in. poprzez przyporządkowywanie zwierząt i ich domów.

„Domy zwierząt” – ćwiczenia z zakresu profilaktyki logopedycznej w oparciu o tekst Patrycji Siewiera-Kozłowskiej.
Czy wiecie, jak wyglądają domy różnych zwierząt? Ptasie domy to gniazda (próbujemy zrobić gniazdko z języka – język płaski, lekko uniesione boki, wargi rozchylone), ptaki budują je wysoko, na gałęziach drzew (czubek języka unosimy jak najwyżej – niczym gałęzie, wargi szeroko otwarte). Inny dom to gawra. Gawrę buduje niedźwiedź w głębi gęstego lasu (język porusza się po dnie jamy ustnej). Najczęściej jest to jaskinia, miejsce niewidoczne dla ludzi (język porusza się w zamkniętej jamie ustnej, dotyka policzków po obu stronach wewnątrz jamy ustnej). Mały jeż także szuka wygodnego miejsca do spania na ziemi, wśród liści, igiełek i mchu (język porusza się po dnie jamy ustnej). Ale dzięcioł (czubek języka delikatnie stuka w podniebienie) i wiewiórka (górne zęby delikatnie masują dolną wargę) szukają sobie mieszkania w dziupli, wysoko na drzewie (wargi szeroko rozchylone, czubek języka sięga wysoko – pokazujemy, jak wysoko mieści się dziupla). Dziupla to mały, okrągły otwór w pniu drzewa (wargi układają się w kształt koła – jak do realizacji głoski o). Jeszcze inny dom ma pies – to buda. Psia buda ma podłogę (język porusza się po dnie jamy ustnej), sufit (język porusza się do przodu i do tyłu po podniebieniu, usta są otwarte szeroko) i ściany (język porusza się po wewnętrznej stronie policzków w górę i w dół, raz z prawej, raz z lewej strony). Czy pieski same budują sobie budy?
Psotliwe zwierzątka
Jakub Piotrowski
Zza podwójnej szklanej szybki
obserwują pokój rybki.
Zobaczyły, jak kanarek
strącił z półki mój zegarek.
Z kuli wybiegł zwinny chomik
i wywrócił pusty słoik.
Gadatliwa jest papużka,
wciąż powtarza: gruszka, gruszka.
Tata woła, że zły pies
podarł rano nowy dres
Mleko z miski wylał kot,
uciekł na wysoki płot.

Dzieci 5-letnie poznają w tym tygodniu graficzny obraz głoski d. Warto z dziećmi ćwiczyć zabawy słowne na przykład rymowanki. W przedszkolu będziemy ćwiczyć na podstawie wiersza Psotliwe zwierzątka.

WIEJE I PADA

___________________________________________________________________________
W tym tygodniu będziemy poznawać zmiany zachodzące w przyrodzie późną jesienią.
– poznamy zwrot szaruga jesienna, jako typowe określenia pogody charakterystycznej dla późnej jesieni;
– określanie, jak silny wieje wiatr: wietrzyk, wiaterek, zawierucha, wichura.
– powiemy co może robić deszcz na podstawie piosenki: dzwoni, bębni, dudni, tłucze, gra, kapie, leje, siąpi, mży…
– będziemy słuchać wierszy i opowiadań o parasolach, chmurach i o wietrze;
– zabawy ruchowe jakie czekają na dzieci: skoki przez kałuże, pieski i kałużę (zabawa z elementem czworakowania), pada deszcz (reagowanie na umówiony sygnał), i wiele innych.

__________________________________________________________________________

Dni są coraz krótsze
– ćwiczenia z zakresu profilaktyki logopedycznej w oparciu o tekst Patrycji Siewiera-Kozłowskiej.
Przypomnijcie, jaką mamy porę roku (dzieci odpowiadają: jesień). Skąd o tym wiemy? Słońce, które latem świeciło bardzo wysoko (wargi szeroko otwarte, język sięga do najwyższego punktu na górnej wardze lub do nosa), teraz świeci zupełnie nisko (dotykamy czubkiem języka kącików warg z prawej i z lewej strony). Liście, które latem mocno trzymały się gałęzi (język przykleja się mocno do podniebienia) i szumiały na najwyższych gałęziach (szu – szu – szu – dzieci powtarzają onomatopeję; N. zwraca uwagę na prawidłowy układ narządów artykulacyjnych: wargi ułożone w ryjek, język uniesiony do wałeczka dziąsłowego za górnymi zębami) teraz zmieniają kolory i spadają z drzew niesione wiatrem (fiu – fiu – fiu – dzieci powtarzają; N. zwraca uwagę na prawidłowy tor oddechowy – wdech przez nos oraz prawidłowy układ narządów mowy – górne zęby dotykają dolnej wargi podczas realizacji dźwięku [f]). Jest coraz chłodniej (brrrrrr – dzieci powtarzają onomatopeję), często wieją wiatry (wdech przez nos, silny wydech ustami – powtarzamy kilkakrotnie), czasem pada deszcz (kap – kap – kap – powtarzamy onomatopeję). Dni, które latem były bardzo długie (wysuwamy jak najdalej długi i cienki język), teraz robią się coraz krótsze (wysunięty daleko język wolniutko skracamy, chowając w jamie ustnej), a słońce nie grzeje już tak mocno, jak latem.

___________________________________________________________________________

Listopadowa piosenka
Płyną niebem ciemne chmury, wiatr w kominie śpiewa.
I ostatnie złote liście opadają z drzewa.

Ref: Listopadowa piosenka, jak deszczu kropelka.
Listopadowa piosenka, kap, kapu, kap.

Już listopad wieje chłodem, kropi zimnym deszczem.
W parku trzęsą się chochoły, jakby miały dreszcze.

Ref: Listopadowa piosenka…

Pan Listopad swój parasol mocno w ręce trzyma
I powiada, że niedługo przyjdzie do nas zima.

Ref: Listopadowa piosenka…

__________________________________________________________________________
Na najstarsze dzieci z naszej grupy w tym tygodniu czekają ćwiczenia mające na celu:
– wdrażanie do rozumienia pojęcia liczby 6 i jej graficznego obrazu; do rozumienia aspektu porządkowego liczb i posługiwanie się liczebnikami porządkowymi; tworzenie sześcioelementowych zbiorów, praktyczny rozkład liczby 6 na składniki;
– wdrażanie dorozumienia pojęć: duży – mniejszy – mały, długi – krótszy – krótki, gruby – cieńszy – cienki; wdrażanie do rozumienia stałości liczby przedmiotów w zbiorze niezależnie od zmiany w ich układzie; dobieranie do pary wg zauważonych podobieństw; rozpoznawanie i nazywanie podstawowych kształtów figur geometrycznych;

Jak wspierać dziecko?
Warto rozwijać umiejętność posługiwania się określeniami: duży, mały, mniejszy, najmniejszy, długi, krótki, krótszy, najkrótszy, gruby itp. Można na przykład układać z dzieckiem szeregi różnych elementów od największego do najmniejszego, od najdłuższego do najkrótszego, używając przy tym powyższych określeń, albo prosić dziecko o wyszukanie w otoczeniu tego, co jest najmniejsze i tego, co jest największe itd.

W następnym tygodniu potrzebne będą: widokówki, zdjęcia, albumy i przedmioty związane z miejscem zamieszkania i Warszawą; zaadresowane pocztówki itp.

Temat tygodnia…

JESTEM SAMODZIELNY

Sówki są już dobrze obeznane z przedszkolem, znają rytm dnia, swoje panie oraz wszystkich pracowników. Coraz
lepiej radzą sobie z czynnościami samoobsługowymi. W tym tygodniu dzieci doświadczą, jak wiele rzeczy potrafią już zrobić same. Będziemy doskonalić umiejętności samodzielnego ubierania się we właściwej kolejności, nakrywania do stołu oraz jedzenia.

__________________________________________________________________________

W środę, jeżeli będzie ładna pogoda wybierzemy się na wycieczkę.
Prosimy o podpisanie zgody przez rodziców.

Dzieci mogą zabrać ze sobą plecaczki z zamykanym piciem, małą przekąską oraz chusteczkami higienicznymi.

_________________________________________________________________________

Zabawy na nadchodzący tydzień, w które Sówki mogą bawić się w domu:

Ćwiczenia z zakresu profilaktyki logopedycznej wg Patrycji Siewiera-Kozłowskiej.
Mniam, mniam, mniam – zjadam sam!
Mniam, mniam, mniam – zjadam sam! Dzieci powtarzają onomatopeję „mniam”, N. zachęca do powtórzenia całego wersu.
Mam widelec zębaty Dzieci rozchylają wargi, pokazują zęby, delikatnie uderzają dolnymi i górnymi zębami o siebie.
i okrągły talerzyk, Zataczają czubkiem języka koło, oblizując szeroko
rozchylone wargi.
na nim pyszny kotlecik Dzieci robią „kotlecik” z języka – język płaski,
szeroki wysuwają do przodu,
i ziemniaczek już leży. a następnie „ziemniaczek” – wypychają językiem
policzki, bo ziemniak jest twardy i okrągły.
Mniam, mniam, mniam – zjadam sam! Dzieci powtarzają onomatopeję „mniam” lub cały wers.
Jest też smaczna surówka, Dzieci masują ręką brzuszek, a szerokim językiem dokładnie oblizują górną i dolną wargę.
zjem ją chętnie ze smakiem. Jeszcze raz. Dzieci szerokim językiem dokładnie oblizują wargę.
Pusty talerz już widać,
jestem zuchem – przedszkolakiem!
Mniam, mniam, mniam – zjadam sam! Dzieci powtarzają onomatopeję „mniam” lub cały wers.
Jest i zupa gorąca,
więc podmucham troszeczkę, Wdech nosem, wydech przez usta – powtarzają 3 razy).
zanim wezmę do ręki moją małą łyżeczkę. Dzieci próbują zrobić „łyżeczkę” z języka – język płaski i szeroki, lekko uniesione boki i czubek,
wargi szeroko rozchylone.
Mniam, mniam, mniam – zjadam sam! Dzieci powtarzają onomatopeję „mniam” lub cały wers.

Zabawa dydaktyczna.
Ustalanie skutku, gdy znana przyczyna.
N. opowiada dzieciom różnorodne sytuacje, a dzieci mówią ich zakończenie, np.:
– Jeśli na stole z obrusem stoi kubek, a ktoś szarpnie mocno za obrus, to co się stanie? (kubek
spadnie ze stołu i się rozbije);
– Jeśli w talerzu jest zupa, a talerz zostanie mocno przechylony, to co się stanie? (zupa się wyleje z talerza);
– Jeśli jesteśmy na spacerze i zacznie padać, a my nie mamy parasola, to co się stanie? (zmokniemy,przemoknie nam ubranie, włosy będą mokre i możemy się przeziębić).

Ustalanie przyczyny, gdy wiadomy jest skutek.
N. proponuje dzieciom zadanie odwrotne – trudniejsze. Opowiada, jaki jest skutek (efekt),
a dzieci podają przyczynę. Warto zwrócić uwagę na fakt, że ten sam skutek może być spowodowany
różnymi przyczynami. np.:
– Na parapecie stoi w doniczce uschnięty kwiatek. Jak to się stało? Dlaczego usechł? (zapomniano go podlać, kwiatek był chory i dlatego usechł);
– Wychodzimy do przedszkolnego ogrodu i widzimy, że jest mokro. Jak myślicie, dlaczego? (bo padał deszcz, bo ktoś intensywnie podlewał trawniki, bo przejechała polewaczka, bo pękła rura wodociągowa i uciekająca woda rozlała się wokoło).